Ważne(-z-jakiegoś-powodu) Drzwi i dwa kartony - Psychiatryk #2

"Psychiatryk"
Autor: Saphira0706 (Wattpad)
Komentują:
* <Apocalyptical>
* ((Dola)) 

II

#Mili

Siedziałam w tej celi już niecałą godzinę <Druga z perfekcyjnym wyczuciem czasu...> ((A ile sekund?)) i mam dość <Ja też, a dopiero zaczęłam>. Wszędzie biel! Ludzie czy wy nie znacie jakiś normalnych kolorów? <Przykładowo? Jak dla mnie biały to zupełnie normalny kolor, który na dodatek ma wiele odcieni <.< > Patrzyłam na te przeklęte((,)) stalowe drzwi  i obliczałam w myślach prawdopodobieństwo ucieczki. Tak, ja myślę <O.O A poza tym wszystko w porządku?>. Zważając na grube drzwi i kraty w oknach prawdopodobieństwo ucieczki ((Powtórzenie. Pała!)) było równe zeru ((No shit, Sherlock!)). Psychiatryk to okropne miejsce. Nawet nie wiem za co tu ja trafiłam ((Ty też niewinna? Poza tym, ta składnia…)). No okej, zabiłam parę osób, ale czy to jest powód żeby mnie tu zamykać? <Nie, prawdę powiedziawszy to nie. Powinnaś gnić w celi jakiegoś przytulnego więzienia> ((Lub siedzieć na krześle elektrycznym)) Jeszcze na domiar złego założyli mi kaftan bezpieczeństwa. Za co?! <Za seryjne morderstwo z premedytacją?>

Siedziałam na mega niewygodnej podłodze. Tak, PODŁODZE. <ZROZUMIAŁAM za pierwszym razem> ((No, ale to była PODŁOGA. Taka DUŻA)) I czekałam na zbawienie, albo raczej jedzenie. Byłam strasznie głodna, a oni nie chcieli mi dać nawet malutkiej kromeczki. <Bo psychiatryk służy wyłącznie do torturowania ludzi. Chorym się nie pomaga ^^ >

Nagle usłyszałam otwieranie zamka. W końcu. ŻAREŁKO! Zamawiam polędwiczki owinięte boczkiem i kluseczki. A na deser torcik czekoladowy. <To dla mnie średnia pizza na cienkim! I może galaretka do tego> ((Na wynos!))

Drzwi się otworzyły, a w nich stanął jakiś mężczyzna duuuuuuuu<uuuuu...?>żo ((Im więcej „u” tym starszy)) starszy ode mnie. <Obstawiam, że był koło setki. Miły staruszek z sąsiedztwa>  Drzwi za nim się zamknęły ((Same. W końcu żyją)), a on zapukał w nie 5 razy robiąc przerwy co dwa puknięcia. <Jak mam doliczyć się do pięciu, licząc co dwa?! Prosty human nie umie!> Drzwi na nowo się zamknęły ((Co. Wcześniej już się zamknęły, więc jak…?)). No nie, a już myślałam, że uda mi się zwiać <w tym kaftanie>.

- Jak masz na imię? ((Kolejny lekarz nie umie czytać))

- A może by tak dzień dobry?- no co to za miejsce?! ((Psychiatryk. Już to ustaliłyśmy.))Przecież nawet mi należy się szacunek<,> no nie? <Zwłaszcza, gdy wydzierasz się w myślach do czegoś, co nie istnieje w twoim świecie>

- W takim razie dzień dobry. Jak masz na imię?

- Dzień dobry((,)) miło mi pana poznać. A jeżeli chodzi o imię to nie mogę go panu podać. <Śmieszku...>

- A to niby dlaczego?

- Nie znam pana,((a mama zabroniła mi rozmawiać z obcymi)) a tak w ogóle to kiedy dostanę jedzenie? <Kobieta praktyczna>

- Po pierwsze-ja tu zadaje ((Kto zadaje? Drzwi?)) pytania<, bo zawsze marzyła mi się rola gangstera, ale jak na złość nigdzie mnie nie chcieli przyjąć, więc skończyłem tu, gdzie jestem> , a po drugie-powiesz mi w końcu jak się nazywasz?-mówił spokojnie, ale widziałam w jego oczach nie mały <, lecz też nie duży. Taki zupełnie średni, skalany niepotrzebną spacją> gniew. Postanowiłam go już nie dręczyć <Młoda, jesteś na jego łasce, skacz dalej to zrobisz sobie krzywdę> ((Jakaś ty łaskawa)) i odpowiedziałam na pytanie.

- Nazywam się Miriana<. I nie mam nazwiska. Tylko jedyna i prawdziwa merysójka może je mieć.>

- Ile masz lat?

- 18

- Masz jakąś rodzinę?

- Rodziców<.>

- Dlaczego zabiłaś tyle osób?

- Bo mnie wkurzali.

 <Zastanawia mnie ten brak jakiegokolwiek charakteru. Parę linijek temu próbowała być zadziorna i dowcipna, a teraz zachowuje się jak kukła...> ((Podobnie jak Moon. Obie są identycznymi kawałkami kartonu))

- Ale wiesz((,)) że gdybyś tego nie zrobiła żyłabyś normalnie?

                    

- No a gdzie w tym fan? <A ty dalej nie wiesz za co siedzisz w kaftanie... Oraz. Czyj fan? Twój, Moon, czyj?>

- Ja tylko mówię, że teraz ludzie uważają cię za mordercę ((Nie mów! Naprawdę?)). Dlatego te zabezpieczenia. Z tego co mówili świadkowie 4  <Wyższe poziomy wtajemniczenia sugerują, iż małe liczy zapisuje się słownie...> osoby zabiłaś tylko dlatego, że nie dali ((*nie dały)) ci czekolady. To nie jest normalne. Reszta osób była przypadkowa.

- No i co z tego? <Nic, jesteś psychiczna.> Dostanę jedzenie? ((Nie. Zdychaj.))

- Za chwilę.- człowieku<,> ja tu już mdleje<*ę> ty tego nie widzisz? <Dwa podmioty w jednym zdaniu. Yaay!> Jak zaraz nie dostanę jedzenia to dołączy do mojego katalogu zgonów. <Bo będąc skrępowaną kaftanem wiele zdziałasz i na pewno kogoś zabijesz> ((Ale co dołączy do tego katalogu?))

- Za dwie godziny dostaniesz jedzenie ((Wcześniej powiedział, że za chwilę)). Jeżeli przez 48 godz.bedziesz ((Gdzie moja spacja? Wypluj!)) się zachow((yw))ać normalnie zdejmujemy ci kaftan bezpieczeństwa, a jeżeli tę normalnośc<*ć>  zachowasz na kolejne 24 godz. ((Ale tylko na 24 godziny. Potem dalej możesz się zachowywać jak wariatka)) jest duże prawdopodobieństwo, że przeniesiemy cię do zwykłego pokoju. <Mam déjà vu...>

- A...

- A jak się nie dostosujesz zostaniesz tutaj i nie będziesz dostawać jedzenia- ej, skąd on wiedział, że chcę o to zapytać? <Telepata -.-> ((Kolejny Sherlock)) Bo się zacznę bać ((Ty? Niemożliwe!)). Tsa, dziewczyna, która zabiła przynajmniej 6 <Niewielkie cyfry zapisujemy... A, nieważne.> ((Przynajmniej? Nie pamiętasz, czy nie umiesz policzyć?))osób i załatwi kolesia dwa razy większego od niej ((Skąd ta pewność?)) się boi. Śmieszny żart naprawdę. ((Wszyscy śmiali się i dokazywali)) <Mnie to jakoś nie bawi>

-Po 2 <*wzdech*> godzinach znowu usłyszałam otwieranie drzwi. Tym razem do środka przyszedł chłopak mniej więcej w moim wieku. Wyglądał całkiem nieźle. A co ważniejsze, PRZYNIÓSŁ JEDZENIE. <CO TY NIE POWIESZ?> ((CÓŻ ZA ZWROT AKCJI!)) Już cię<,> chłopie<,> kocham. ((To już chyba było…))

Postawił tackę z jedzeniem na ziemi koło mnie i poszedł po krzesło. Był już trochę zmęczony. Mogłam to wywnioskować po jego oczach. Ojejku, biedny<,> mały <Tia... „mniej więcej w moim wieku”> chłopczyk nie może sobie pozwolić na odpoczynek<,> bo musi się zajmować takimi fajnymi ((HAHAHAHAHAHAHA. Nie schlebiaj sobie.))  <*krztusi się herbatą* Mamy chyba inne definicje tego słowa> ludźmi jak ja. Postanowiłam sie<*ę> z nim trochę pobawić ((Najlepiej w klasy, albo w berka. Niestety przez kaftan wybór jest ograniczony))<,> bo poza gapieniem się bezczynnie na drzwi nie miałam nic do roboty. <Czemu mam wrażenie, że te wszystkie drzwi to taki dodatkowy bohater? Nasza uwaga non stop jest na nie kierowana, a to znaczy, że są ważne i mają jakąś rolę do odegrania w fabule> ((Jak na razie, jest to jedyny bohater, który mnie nie denerwuje. Lubię je))

- Jak masz na imię?- zapytał po chwili. Dopiero teraz zauważyłam<,> że mi się przygląda. No ja wiem ((PRZECINEK, KURWA!!!)) że jestem ładna <Jako typowa boCHaterka aŁtoreczkowego dzieUa>, no ale bez przesady<,> okej?

- Znajomi mówią na mnie Mili ((A nieznajomi Andrzej. Takie z nich śmieszki.)). A ty jak się nazywasz?

- Christoper.

- Dostanę to jedzenie, czy się będziesz gapił i rozmyślał jaka to ja jestem piękna? <*parska cicho* A mnie się jakoś nie podobasz. Piękno to chyba cecha umowna, więc nawet jeśli sama siebie uważasz za piękną i wspaniałą, okolica może sądzić zgoła inaczej, więc łaskawie przestań się odzywać...> ((Szmato.))

- Już daje <Kto, komu i co daje?>.- speszył się biedaczek ((Czym się speszył? Jej durnym tekstem? Serio?)). Misja wykonana. ((Brawo żołnierzu. Nie mogę uwierzyć, że ci się udało.))

Poszedł <hen, hen daleko poszedł i już nie wrócił> do mnie i osadził mnie z krzesłem <Na miłość boską! OSADZIŁ cię z krzesłem?! Wait... A tak właściwie co to znaczy? O.O> ((Osadzić-osiedlić kogoś gdzieś/umieścić coś gdzieś, na czymś lub przytwierdzić do czegoś/umiejscowić/nagle zatrzymać/pohamować czyjeś zapędy lub niewłaściwe zachowanie. Nie mam pojęcia.)) i postawił je koło mnie. No sorry, ale ja na niego <Na kogo?> sama nie wsiąde<*ę. Poza tym kaftan bezpieczeństwa chyba krępuje ręce, a nie nogi, więc ja tam problemu nie widzę w samodzielnym wstawaniu i chodzeniu>. ((Może ona siada na rękach)) Nagle poczułam jego ręce na moich biodrach <Bo podnoszenie ludzi, łapiąc za biodra ma sens, jest wygodne i efektywne. Oczywiście.> ((Po prostu chciał se zmacać)). Posadził mnie na krześle. Wziął do ręki tackę <Odważny jest skoro używa do tego tylko jednej ręki. Ja i bez obecności wariatki bałabym się, że tacka mi spadnie> i teraz dopiero zauważyłam co tam jest. Jakaś zupa albo raczej coś co przypominało zupę. Nie znoszę zup. ((To zdychaj z głodu.))

- Ja tego nie chcę! ((Teraz jeszcze tupnij nóżką i rozpłacz się. Na pewno pomoże))

- Przykro mi<,> królewno, ale to nie hotel i masz jeść co jest. Albo możesz umrzeć z głodu ((Zrób to. Proszę.))<,> jak wolisz. <To musicie ją tak głodzić przez ponad 40 dni... Nie opłaca wam się. Łatwiej wsadzić w żyłę kroplówkę wzmacniającą. Poważnie – tak robią psychiatryki, o czym najwyraźniej nie wiecie...> ((Ewentualnie przez rurkę. Też działa))

- Nie no<,> wolę żarcie. ((A szkoda))

Zjadłam o świństwo <O, Logiko!> ((O, braku logiki!))  po czym Christopher podał mi jakieś tabletki.

- Co ty mi tu za badziewia podajesz?- uśmiechnął się szeroko i zdjął mnie z krzesła <Moment... Moment! To on podaje ci tabletki i sam pyta co to za badziewie?>.

- Dobranoc<,> Mili.- i wyszedł tak po prostu wyszedł ((A to gnój!)). No i się nie pobawiłam ((No wiesz, w klasy można się bawić samemu)). Ej<,> zaraz chwila ((stop, wróć, poczekaj!))! Nie widzę łóżka! <Nie wrzeszcz! Tu, gdzie jesteśmy, słychać cię doskonale> No i gdzie ja mam niby spać<,> na tej niewygodnej ziemi? <Gdy zadajesz pytanie i udzielasz sobie odpowiedzi w tym samym zdaniu... > Ale dziura<,> nawet na materac ich nie stać. Nawet <*powtórzenie*> w motelu nie ma takich kiepskich warunków. <Wiesz. W motelach nie trzyma się morderców. Jaki człowiek takie warunki. Lajf is brutal ^ ^> ((Moja kuzynka czytała książkę (akcja działa się w latach 60. w Ameryce), w której koleś zatrzymał się w motelu nazywanym przez bywalców  „Karaluszy”, a to dlatego, że jak zaświeciłaś światło w pokoju to mogłaś dojrzeć rój karaluchów zapierdalających pod odłażącą od ściany tapetę. Książka jest oparta na faktach, ten motel istniał i faktycznie takie panowały w nim warunki. Więc nie narzekaj.))

Niestety zmęczenie wzięło górę nad niewygodą <Ale spanie na gołej ziemi wcale nie musi być znowu takie ekstremalnie niewygodne... Czasem podłoga jest nawet wygodniejsza niż łóżko ‘-‘> i po chwili zasnęłam. Miałam taki piękny sen. Śniłam o rodzinie. Byłam taka jak teraz. <W sensie, że skrępowana kaftanem i wrzeszcząca na wszystko we własnych myślach?> Nikt nie robił mi wątów <To „słowo” nie powinno mieć prawa bytu> o to, że kogoś zabiłam.  Nie trafiłam do psychiatryka,((tylko do więzienia, gdzie w przytulnej celi czekałam na wyrok śmierci)) a co najważniejsze miałam mnóstwo czekolady. <Czekolada to priorytet. Ludzkie życie się nie liczy. Spokojnie, młoda, uzależnienia też można wyleczyć w psychiatryku. Wyjdziesz z tego o ile ałtoreczka ci pozwoli> Dosłownie cały((*a)) pokój ((*cela)).  Takie sny to ja mogę mieć codziennie((,))  tylko nie chcę tych tabletek. Okropnie smakują! <Im lek gorzej smakuje, tym bardziej skuteczny... A przynajmniej według mojej babci tak jest> ((Babcia zawsze prawdę ci powie))

III

#Moon

Obudziło mnie pukanie w drzwi. Przepraszam<,> walenie w drzwi <A przepraszasz to walenie ponieważ?>.

 

-Wstawać! Odsuń się od drzwi i stań przy ścianie naprzeciw ich. <To jest rozkaz! Będę strzelał! Przez te (ważne z jakiegoś powodu) drzwi!>

 

Leżałam i patrzyłam na nie <te drzwi>. Co oni odwalają?! ((Droczą się z tobą. Żartownisie))

 

-Jeżeli nie wykonasz polecenia będziemy zmuszeni użyć siły! <Mówiłam, że będzie strzelał :v >

 

Kurcze! <Gąsiątko!> Mają kamery! ((Dojrzałaś je przez zamknięte drzwi? Rentgen w oczach!)) Posłusznie<,> choć niechętnie podeszłam do wyznaczonego miejsca i czekałam. Drzwi otworzyły się od razu. ((Od razu? Wcześniej podobno czekałaś)) Do pomieszczenia wszedł Chris z jakimś mięśniakiem o nieprzyjemnym wyrazie twarzy.

 

Spojrzałam pytająco na Chrisa. Sama nie wiem czemu <Ja też nie wiem. Raczej za nim nie przepadasz, więc po kiego szukać u niego pomocy i wyjaśnienia?>. Może wydał mi się jedyną osobą, która nie chce mnie się pozbyć <A to co za składnia? o.o> ((Skąd wniosek, że nie chce się ciebie pozbyć?)) lub sama nie wiem co zrobić?((Zgwałcić, zabić, poćwiartować i nakarmić psy. Kolejność dowolna.)) On posłał mi beznamiętne spojrzenie. <Prawidłowo, wszak on tylko próbował być miły, kiedy cię karmił. Nic cię z nim nie łączy> Zerknął na mięśniaka, a ten wyszedł. ((To po co w ogóle przychodził?))<Co by grozy dodać i aury niebezpieczeństwa!>

 

Kurcze jaka szkoda, że zamknęli za sobą drzwi! Gdyby nie to, to już dawni <Dawni, brat Poczyma> bym im uciekła razem z Mili <Zwłaszcza, że nie wiesz, gdzie ją trzymają ani którędy do wyjścia, nie masz szansy w starciu ze strażnikami, nadal tkwisz w kaftanie i tak dalej... Co może pójść nie tak?> ((Jest merysójką. Jej się nie może nie udać)). Postanowiłam zachować kamienny wyraz twarzy. Jak widać Christopher również nie chciał zaczynać rozmowy ((Też bym nie chciała gadać z taką idiotką.))i tak trwaliśmy w ciszy. <Co z tym facetem jest nie tak? Każde jego wejście do pokoju zaczyna długie, wymowne milczenie. To jakieś chore Simsy, że musi odczekać chwilę aż przejdzie do nowej czynności?> Nudziło mi się. Zaczęłam po cichu nucić pod nosem. <Jak każdy zdrowy na umyśle człowiek w takiej sytuacji> On nadal milczał, a ja nadal się nudziłam! <U don’t say!> Wstałam <A wcześniej kaftan uniemożliwiał ci wstanie, kłamliwa... Czej, a ty czasem nie stałaś już wcześniej?> powoli by nie było, że chcę mu coś zrobić ((A co ty mu, dziecino, możesz zrobić w tym kaftanie?)) Zaczęłam się przechodzać <Przechodzić czy przechadzać?>. Kości mi okropnie strzelały, ale w sumie, spędź jeden dzień i jedną noc na ziemi w niewygodnym kaftanie. <Bardzo chętnie> Nie polecam. ((Pierdoły opowiadasz. Na pewno jest super))

 

Powolnym krokiem krążyłam wokół Chrisa <Niczym lwica, polująca na młodą gazelę>. Przypomniały mi się jego wczorajsze słowa. Muszę zachowywać się normalnie ((Ale to nie on to powiedział, tylko ten lekarz. Kłamiesz, szujo!)). Ciekawe co tam u Mili? Może ona już jest na wolności? Nie, nie zrobiłaby mi tego. Nie Mili. Mam nadzieję, że daje sobie radę. W końcu jest uzależniona od czekolady tak bardzo jak ja od zadawania ludziom bólu. <Typowa badassowa merysójka - nawet gdy mowa o jej przyjaciółce ona i tak myśli głównie o sobie>

 

Po pół godzinie <i ćwierć minucie> ((I 2/3 sekundy)) przechadzania się<,> brunet nadal się nie odezwał. Za ten czas zdążyłam ogarnąć to pomieszczenie wzdłuż i wszesz <wszeSZ, mówisz...>, dowiedzieć się jakiej broni używa Chrisssss <Wąż! Zdeptać łeb żmii, bo nas pozabija! Reptilianka cholerna...> i gdzie są te przeklęte kamery. Po pewnym czasie ręce mi zdrętwiały <To pewnie od tego chodzenia>, a że nie miałam możliwości rozprostowania ich, musiałam to cierpliwie znosić. ((Jakaś ty szlachetna. Największe cierpienia znosisz bez słowa skargi! Kanonizować ją!))

 

Nie dość, że jest tu nudno ((Już wspominałaś. Wiemy.))to jeszcze cicho. Ludzieee<eeeee>!!! Nie, nie miałam zamiaru się poddawać i zaczynać pierwsza rozmowę. <Racja, nie jestem pewna czy chcę byś jeszcze kiedykolwiek otwierała te wężowe usta> Widziałam, że piwooki <A te oczy nie były z czekolady?> za chwile <kilka chwil> się złamie i coś powie ((Wróż Maciej? Czy to ty?)). W końcu stoi od godziny w jedym <jedo, czymkolwiek jest, musi mieć silne właściwości przyciągające skoro nie sposób się wyrwać> i tym samym miejscu, patrząc na ścianę i milcząc.

 

Nawet ja na jego miejscu bym się w końcu złamała <Nie ćwiczysz cierpliwości, a on, jak widać na przykładzie, swoją ćwiczy>. Ale on nadal stał i patrzył się w te przeklęte <WAŻNE> drzwi ((A ty znowu je obrażasz! Niegrzeczna merysójka, teraz jest im smutno! Przeproś!)). Stanęłam idealnie przed nim ((Co do milimetra, wiem, bo mam linijkę w oczach))i zaczęłam się na niego patrzyć. Miał takie ciepłe i czekoladowe <Gubię się... Te oczy są w końcu z piwa czy czekolady?!> ((Z czekoladowego piwa)) oczy... Spodobałby się Mili [emotka<,która znowu zastępuje kropkę>] Intensywnie wpatrywałam się moimi nadzwyczajnymi <niezwykłymi, niepowtarzalnymi, niesamowitymi – wiemy, jesteś merysójką> ((W końcu ma w nich linijkę))oczami w jego zwykłe <Jak często widujesz na ulicy ludzi z oczami zrobionymi z czekolady, która transformuje się w piwo?>.

 

Mogłam tak trwać wieki. <Ja tyle czasu na egzystencję nie mam, więc łaskawie rusz się i zacznij coś robić> ((Nie oczekuj zbyt wiele od kawałka kartonu)) Mi to wisiało. Przez dłuższy czas on również zgrywał twardziela<,> ale w końcu odwrócił wzrok.

 

-Jestem tu by cię pilnować i dotrzymać towarzystwa ((Ale na chuj?! Jest w jebanym kaftanie bezpieczeństwa za pancernymi drzwiami, zamkniętymi na sześć spustów!!! Po co ją pilnować?! I po co dotrzymywać jej towarzystwa?! Psychiatrzy martwią się, że seryjnej morderczyni zrobi się przykro, czy po prostu ałtorka nie ma pomysłów na pchnięcie tej żałosnej fabuły?!))- wydusił z siebie na jednym tchu. <Co trudne nie było zważywszy na długość tego zdania> Uśmiechnęłam się psychopatycznie <, ale to tylko tak na pokaz, bo przecież jestem zupełnie normalna. To talent aktorski!>.

 

-Nie mogłeś tak od razu? Tylko musiałeś czekać przez godzinę 57 minut i 39 sekund <No. Teraz to na pewno sekund nie liczyłaś. Nie masz dowodów> ((Popisuje się)) na jakiś sygnał<,> czy co? Jeśli masz mi dotrzymywać towarzystwa to grzecznie cię prosze<*ę> póki jeszcze nie jestem <z>denerwowana ((denerwowana przez kogo?)) byś odpiął mi to cholerstwo<,> bo mi już ręce zdrętwiały. ((Twoje życzenia nikogo nie obchodzą, w aktualnej sytuacji))

 

Patrzył na mnie jak na psychopatę. W sumie, ja jestem psychopatką <Czyli jednak jest nienormalna... Pozwoliła nam żyć w błędzie ;-;>, ((Może do ałtorki dotarło, że nie potrafi w subtelny sposób przekonać czytelników o szaleństwie boCHaterki, więc po prostu zaczęła nam wmawiać ten bullshit)) więc nie ma co się dziwić. Za ten czas kiedy się przechadzal<*ł>am dowiedziałam się również, że w uchu ma słuchawkę, przez która się z nim kontaktują.

 

- I co ci mówi twój szef?- zapytałam z kpiną. <- Mówi mi, że najbardziej humanitarnym wyjściem będzie zastrzelenie cię – oznajmił chłopak lodowato chłodnym głosem – Przynajmniej nie będziesz narzekać, że ręce ci zdrętwiały.> ((Można też po prostu ci je odciąć, lecz wciąż będziesz umiała mówić, a tego wolelibyśmy uniknąć)) Delikatnie się zdziwił<,> ale z powrotem wrócił mu zwykły<,> kamienny wyraz twarzy.

 

-Nie twój interes- odprał <,bo plama braku logiki uporczywie nie chciała zejść. Daremny trud – nie było sposobu, by się jej pozbyć>. Był za miękki do tego fachu<,> już ja to widziałam. <Absolutnie za miękki. Tylko bezlitośni i pozbawieni empatii psychiatrzy i nie mniej okropni strażnicy mogli pracować w tym przybytku. Reszta – zgrozo – potrafiła współczuć i naprawdę chciała pomóc, a więc kompletnie nie nadawała się do pracy wśród ludzi wymagających zrozumienia i pomocy. Wcale, a wcale> ((Dla niej już za późno na pomoc. Rozstrzelać!)) Starał się zachować beznamiętny wyraz twarzy<,> ale nie wychodziło mu to. Znudzona poszłam w mój ulubiony róg pokoiku i usiadłam na ziemi. On podszedł do mnie i powiedział bym odwróciła się do niego plecami. Z wielką niechęcią to uczyniłam <, a wtedy on dźgnął mnie nożem pod żebra, śmiejąc się szyderczo, że dałam się nabrać na to, że jest zbyt dobry.> ((Wolę twoją wersję)). On odpiął mi kaftan i ściągnął go ze mnie. Przeszedł mnie delikatny dreszcz. W sumie miałam na sobie coś co służyło mi za bluzę, a teraz siedzę w bluzce na ramiączkach i nie powiem by były tu jakieś hawaje <Hawaje też to nie były. Ani te duże, ani małe, które można schować do kieszeni> Było dośyć <Biedulka seplenić zacyna z tego zimna :3>, bardzo, delikatnie<,> cholernie zimno! <To bardzo, delikatnie czy cholernie? *miota się od słowa do słowa i szuka sensu*> ((Daremny trud, towarzyszu))

 

-Jest jeden warunek<. A tak poza tym... Chyba się pogubiłam w tym dialogu. Nie wiem na przykład kto mówi i po co ten warunek>

-Jaki?

 

-Musisz odpowiadać na moje pytania, być grzeczną i posłuszną dziewczynką<,> jaką kiedyś byłaś, ((Kiedyś, czyli zanim zajebała rodziców, czy zanim zaczęła przejawiać jakiekolwiek zachowania świadczące o jej domniemanym szaleństwie? Sprecyzuj))jedzenie dostaniesz dopiero jutro i masz starać się ((Tylko starać. Jeśli ci nie wyjdzie, nikt nie będzie miał pretensji. W końcu liczą się chęci!)) nie zabić mnie.

 

Spojrzałam na niego. Jaja sobie robił ((Oczywiście. Same śmieszki w tym rakowisku. Karuzela śmiechu))<,> czy co? On serio myśli, że będę grzeczna? ((Wariat!)) <Tak, tego od ciebie oczekuje, bo ma cichą nadzieję, że zależy ci na jedzeniu i życiu we względnie komfortowych warunkach, ale przecież ty nie masz w tym żadnego interesu i z kaprysu zrobisz na przekór, żeby mieć na co narzekać> Ale w sumie jeśli będę się teraz wzorowo zachowywała i później też będę grzeczniusieńka ((Milusieńka, posłuszniusieńka)) to szybciej stąd wyjdę. Ta sprawa z morderstwami to powiem, że byłam zła i nie myślałam logicznie. <I naprawdę sadzisz, że to rozwiąże całą sprawę, a ci wszyscy źli ludzie tak po prostu poklepią cię po tym pustym łbie jak szczeniaczka i wypuszczą do domu? Pfffff...>  I puf! Wyjdę stąd ((Pewnie. Na pożegnanie jeszcze cię przeproszą i zapłacą odszkodowanie)) i znając moją przyjaciółkę.<A tam, gdzie kropki są potrzebne ich nie znajdziesz...> ona też ucieknie ((Ona będzie musiała uciekać, bo nie jest merysójką i nie wzbudza takiego zaufania jak ty)) i będzie git. Tak, to jest dobry plan. <Idealny, rzekłam. Na pewno się uda>

 

-Dobrze, zgadzam się- odparłam bez cienia entuzjazmu.

 

-Moje pierwsze pytanie...

 

-Ty już mi tu z pytaniami wyjeżdżasz? Serio? Szef ci powiedział zrób to i ty to robisz<,> jeżeli by ci powiedział skocz w ogień<,> zrobiłbyś to? ((Śmiem twierdzić, iż skakanie w ogień wykracza poza jego obowiązki zawodowe. Za to mu nie płacą))- podpuszczałam go. <Myśli jedno, robi drugie... *headdesk*> Widziałam jak się waha, w sumie po raz kolejny tego dnia. ((Łatwo go speszyć. Nieśmiały chłopak)) Miałam z tego taką radość, że równie dobrze mógłby leżeć na ziemi i się wykrwawiać<,> a ja bym sobie tylko patrzyła jak czerwona krew <To krew jest czerwona?!>  ((Może ona ma błękitną. W końcu merysójka))opuszcza jego ciało. <Zbijanie ludzi z tropu jest równie ekscytujące co ich zabijanie... W sumie to nawet brzmi podobnie>

 

Ups. On coś do mnie gadał, a ja fantazjowałam o jego śmierci i nie wiem o co się mnie spytał! A w sumie i tak mi to wisi. <Ona jest niestabilna emocjonalnie...>

-Moon<,> czy ty mnie w ogóle słuchasz?! <On też jest>

 

-Przepraszam bardzo<,> ale od kiedy jesteśmy na ty CHRISTOPHER?!-specjalnie zaakcentowałam jego imię. <Jest od ciebie ROK STARSZY. Chyba nie sądzisz, pustaku, że będzie ci mówił per „pani”> ((To zaakcentowane imię musiało go zaboleć. Biedny, będzie płakał w nocy do poduszki)) Denerwowało mnie kiedy ci wszyscy ludzie, którzy niby chcą ci pomóc zaczynają się do ciebie przymilać i słodzić. <Wobec tego używanie mojego pełnego imienia oficjalnie stało się zakazane. Nikt mi nie będzie barbarzyńsko skracać imienia do „Apocalyptical” <.< >  Nienawidzę takiego zachowania. ((To jak on ma się do ciebie zwracać?))

 

Zignorował mój wybuch i usiadł na ziemi. <Bo tym razem drzwi krzesła podać mu nie raczyły> ((Przykro im, bo Moon je ciągle obrażała))

 

-Pytałem się ile masz lat. A do tego pytania dodam jeszcze jedno, czy chcesz byśmy mówili sobie po imieniu?

 

-Mam 19 lat. Możesz do mnie mówić po imieniu tylko żadnego zdrabniania jasne? <Nazywasz się Moon. Nazwał cię MOON. Gdzie tu, do cholery jasnej, masz jakiś skrót?!> ((Czy to imię w ogóle da się skrócić…?))<Moo? M? Tak wiele możliwości> - kiwnął głową ((To on to powiedział?))- a ty ile masz lat?

 

-Jestem w twoim wieku tak jak twoja przyjaciółka. <Sensownie przekazana informacja. A wydawałeś mi się, Chris, najnormalniejszy z całej ekipy...> W sumie nie wiem, która z was jest gorsza. <Niepoprawny dżentelmen> ((Szybka zmiana tematu))  Jedna cie<*ę> zabije za czekolade<*ę>, a druga nie<*spacja*>wiadomo co z tobą zrobi... <A druga zabije cię za nic. Racja, też nie wiem, która jest gorsza>

 

-Uwierz mi obie jesteśmy tak samo okropne ((*tępe)). Zabiłam więcej ludzi niż ty przez całe życie na jakiś bezsensownych akcjach. <Strażnicy to nie żołnierze. Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale oni nie jeżdżą na żadne akcje> Właśnie teraz ja mam pytanie ((Właśnie teraz, a za chwilę już przestanę je mieć)). Zabiłeś kiedyś kogoś?

 

-Ja...nie. Nigdy nikogo nie zabiłem- powiedział po chwili wahania ((Musiał sobie przypomnieć))- ale jeśli chcesz możesz być pierwsza- dodał. Oooo ktoś tu przejawia zachowanie godne psychopaty. ((Nie. Po prostu jesteś wkurwiająca, a on ma dość siedzenia z tobą)) Hmmm....jeszcze będziesz jedym <Znowu to jedo! Co przyciągnie tym razem?> z nas.

 

Uśmiechnęłam się chytrze. ((Lisek chytrusek jebany))

 

-Zanim byś wyciągnął swój marny<,> nie naostrzony <A moim zdaniem to jest dość ostry, by przeciąć słowo w połowie> nożyk<,> ((SKĄD wiesz, że jest nienaostrzony?)) ja już dawno bym cię zabiła<, bo jestem rasową creepypastą i mordowanie przychodzi mi tak naturalnie jak myślenie. A nie... Mordowanie jest prostsze> ((No raczej. Żeby myśleć musiałaby mieć mózg)). A odnośnie broni, załaduj sobie pistolet- spojrzał na mnie pytająco- nie wiem kiedy ostatnio go używałeś<,> ale jest nie naładowany <A ty jesteś ekspertką od broni, bo pewnie kiedykolwiek trzymałaś pistolet w tych pokracznych łapach i już na pierwszy rzut oka doskonale wiesz czy SCHOWANA broń jest gotowa do strzału czy nie> ((Mówiłam. Wróż Maciej))- dodałam i się zaśmiałam ((Śmiechom nie było końca!)).

 

-Opowiedz coś o sobie- powiedział i wyjął swój pistolet sprawdzając magazynek ((Dlaczego ten debil nie sprawdził magazynku zanim tam wszedł?)) . I kto miał rację? Ja! Jeden zero dla mnie<,> biedaku.

 

Zaczęłam się śmiać jak opętana. <MUAHAHAHAHAHA!> W sumie nie wiem czemu to zrobiłam. Chciało mi się śmiać. Wysłali takiego żółtodzioba przejawiającego psychopatyczne zachowanie ((To ty tak twierdzisz.)) do seryjnego mordercy, który rzekona <To jakaś nowa odmiana gekona> każdego. Kiedy skończyłam spojrzałam na niego z psychopatycznym uśmiechem na twarzy. <A z początku tekstu uważałaś się za normalną. Szybko ci przeszło> O dziwo nie był przestraszony. ((Bo on ma broń, a ty nie.)) Chciał być poważny<,> ale oczy go zdradzały. Był jakby zaintrygowany moim zachowaniem. <Też bym była, gdybym miała w rękach naładowaną broń. Zobaczyć wariata z bliska to musi być coś!> ((Nigdy wcześniej nie widział tak tępej osoby))

       

- Na dziś koniec- powiedział i wyszedł<,> zabierając ze sobą kaftan. ((Rozumiem, że od poprzedniego rozdziału minęło 48 godzin. Fajnie.))

 

Coś mi się wydaje ((WYPLUJ TEN PRZECINEK!!!)) że to będzie bardzo długa noc... <Nie dłuższa niż przeczytanie tego i pewnie znacznie mniej męcząca.>

Księżyc Niebieskieniebo kontra reszta świata - Psychiatryk #1

 "Psychiatryk"
Autor: Saphira0706 (Wattpad)
Komentują:
* <Apocalyptical>
* ((Dola))

Przedstawienie postaci <Jakże niezbędne dla każdej "książki"> ((Bo niby jak inaczej mamy poznać postacie? W tekście przecież nie ma o nich informacji! A nie, chwila…))

Nazywam się Moon i mam 19 lat. Z niewiadomych przyczyn zamknęli mnie w psychiatryku <i naprawdę niczego się nie domyślam, wszystko ze mną w porządku. Ja po prostu jestem merysójką> . Mam metr sześćdziesiąt osiem wzrostu. Mam bursztynowe, czasem prawie czerwone oczy. <Ale zdolności budowania zdań wielokrotnie złożonych to już nie mam.> Mam krwisto czerwone włosy, ponieważ uwielbiam ten kolor ((Natomiast ja bardzo lubię niebieski. A włosy mam czarne. Dlaczego u mnie to tak nie działa?))<Ja lubię czarny. A włosy mam w połowie niebieskie. Pokrętna logika>. Jestem dość szczupła i lubię swoją figurę((,))  i ciało. Do psychiatryka trafiłam razem z moją najlepszą przyjaciółką Mili. ((Jak to najlepsze przyjaciółki. Razem rozmawiamy, śmiejemy się <, chodzimy do toalety>  i razem mordujemy niewinnych ludzi, i trafiamy do psychiatryka))

 

((Azaliż czytelnicy tego gówna nie posiadają wyobraźni))

Mili jest w moim wieku. Posiada niebywałą obsesję <„Posiada obsesję”, mówisz? Dobra, okej.>  na punkcie czekolady milki <A czymże jest ta tajemnicza „milka”?> .To też dlatego zabiła tamte osoby i próbowała popełnić samobójstwo ((Oczywiście, ona również została tu zamknięta bez powodu. To ci psychiatrzy uwzięli się na nas! Gnoje!)). No rozumiem ją <No ja tak nie bardzo> ((Nie jesteś merysójką)). Milka jej się skończyła i nikt nie chciał jej jej <JEJ! *niby okrzyk entuzjazmu*>  dać((,)) gdyż sądzili, że jest niespełna rozumu ((Ciekawe dlaczego)). Mili ma fioletowe włosy. Powinnam powiedzieć w sumie milkowe <Ekhem... Jakie?>. Jest wyższa ode mnie o około 10 cm. Posiada niezwykle intensywne <Przy przepisywaniu zmieniłam to słowo na „inteligentne”. CÓŻEM BYM UCZYNIŁA ‘-‘ > fiołkowe oczy.

Christoper to ten głupi strażnik, który jest świeży w swoim fachu i czuć to na kilometr <Znaczy...  Śmierdzi fabrycznie nowymi łachami ^ ^>. Jest dość wysoki, ma ciemnobrązowe włosy i czekoladowe oczy. Za te oczy Mili pewnie go zabije <Oczywiście, wszak kolor idzie w parze ze smakiem i facet ma oczy z czekolady> ((Moje oczy są brązowo-zielone. Idąc tym tropem, mam oczy ze szlamu. *wzdycha*)) [emotka <, która zastępuje kropkę>] Ma ładną buźkę<,> ale nie lecę na niego ((Oczywiście, że nie. Jesteś dla niego za dobra))<.>

Na końcu Nick. Siedzi razem z nami w wariatkowie . Też zabił kilku (no dobra kilkunastu ((Szczegół))) ludzi tak jak ja. Ma czarne włosy i niebieskie oczy, które robią się białe kiedy kogoś zabija <Dzika magija O.o (Wcale nie soczewki, wcale nie...)>. Moje znowu robią się krwistoczerwone ((Bo ja też muszę być wyjątkowa i mieć coś, co przeczy prawom fizyki)). Jest mee((eeeee))ga przystojny ((jego uroda jest wprost proporcjonalna do ilości „e” w opisie)) i jest o rok ode mnie starszy <Jak na badassa merysójki przystało>. Ma podobną historię do mojej. Razem planujemy jak uciec z tego  głupiego psychiatryka<.>

I <Jakaś nightcore’owa nutka w mediach. Moje uszy {*}>

#Moon <#Apocalyptical>

Siedzę już tutaj 6 minut i 27 sekund i nie potrafię tego zdzierżyć! Zamknęli mnie w czterech ścianach i jeszcze zapięli w kaftan bezpieczeństwa ((Skandal! Dzwonię do płokułatuły!))! Po cholerę<,> to ja nie wiem. Przecież ja, ani Mili nic złego nie zrobiłyśmy! <Och nie, kochana, nie. Nic złego nie zrobiłyście. Psychiatrzy już tak mają, że zamykają w izolatce przypadkowe nastolatki. Zwyrodnialcy...> ((Zabicie trzydziestu ludzi jest całkiem normalne. Każdemu może się zdarzyć))

To, że zabiłam w sumie 30 osób w tym 2 członków mojej rodziny zwanych matka i ojciec <Ta składnia jest zwana rak...> to nic nie znaczy ((Ależ skąd. To zaledwie rozgrzewka)). Zabiłam ich bo mnie już serio denerwowali. Na nic mi nie pozwalali! <Wyszukany motyw> Tylko nauka<,> nauka i nauka. <Racja. Też bym się wściekła, gdyby rodzice chcieli, żebym z merysójki stała się porządną i inteligentną osobą.> ((Która pamięta o przecinkach, zna zasady ortografii i potrafi zachowywać się zgodnie z zasadami logiki)) Któregoś dnia po prostu nie wytrzymałam i ich zabiłam ((No, zdarza się, no)). Zwłoki zakopałam w ogródku ((Jestem silną merysójką i całkiem sama jestem w stanie przenieść dwóch dorosłych ludzi, i sama wykopać groby. Jak żeński Hulk)) i żyłam normalnie z dnia na dzień. <Nie płacąc rachunków, nie interesując się pustą lodówką i za nic mając perfidny brak środków na nie moim koncie...> ((Miała ogródek. Może żywiła się tym co wyhodowała)) <Na tych trupach> Zauważyłam, że zabijanie ludzi sprawia mi przyjemność, dlatego też zabiłam pozostałą dwudziestkę ósemkę. W sumie, to zaliczały się do nich również osoby, które cholernie mnie denerwowały, a reszta to...no tak wyszło no ((No co zrobić no. Ręka mi się sama omsknęła i no)). Nie czepiajcie się! <Nie czepiamy się, bo nie rozumiemy. Jesteśmy czytelnikami – nawet nie istniejemy w twoim świecie. Krzyczysz, dziecko drogie, do siebie w liczbie mnogiej.>

Tak więc siedzę tu już 8 minut i 45 sekund <Kupa czasu...> ((Pewnie wyhodowała już brodę godną Gandalfa)) a tu nadal nic się nie dzieje! Martwię się o Mili... Biedna została zabrana do innego pomieszczenia jak ja <Jak ty co?>. Ale i tak uciekniemy stąd. W sumie, Mili też umi <Apo nie UMI jeszcze> człowieka zabić, no to równocześnie potrafi się obronić<,> prawda? Prawda. ((Chyba, że jest w kaftanie bezpieczeństwa. To mogłoby znacznie utrudnić samoobronę))

Po godzinie usłyszałam kroki na korytarzu blisko moich drzwi. <Ucz mnie takiego wyczucia czasu. Ucz. Mnie.> ((Senpai!)) Tak wiem<,> już sobie drzwi przywłaszczyłam<,> no ale jak jesteś od godziny w białym<,> pustym pokoju to wybacz ((Do kogo ty, kurwa, mówisz?))<,> ale drzwi stają się najlepszym przyjaciele <wieloma przyjaciółmi> ((No w końcu drzwi. Liczba mnoga)). Już myślą przecież, że jestem jaka((ą))ś nienormalną wariatką<,> no to nie będę do ściany gadać<,> co nie? <Nie, ale z drzwiami możesz pogadać. To uchodzi za normalne, wierz mi.> ((Podobnie jak gadanie do okien. Natomiast rozmowa z podłogą jest nieco niepokojąca)) W każdym bądź razie, <*wzdryg*> ((*dostaje spazmów*))  wracając do tematu. Usłyszałam jak ktoś wkłada klucz do zamka i go otwiera ((Zazwyczaj po to wkłada się klucz do zamka. Mało znany fakt)). Dwa pstryknięcia. Zamknęli mnie na dwa razy. Ej! Aż taka szalona to ja nie jestem. <Jeszcze przed chwilą chyba uważałaś się za wcale nie szaloną... Albo mi się wydaje> ((Kobieta zmienną jest…)) Po chwili znów usłyszałam dwa przeskoki. I to samo powtórzyło się jeszcze raz. No to już przesada moi państwo. Nie dość, że na 3 zamki to jeszcze na 2 spusty! Skandal! Ja wam mówię! <Znowu krzyczysz w myślach do nieistniejących bytów wyższych... Pewna, że nie wiesz za co siedzisz w szpitalu psychiatrycznym?>

Do pomieszczenia wszedł mężczyzna, około 30. Ciemne włosy, wysoki, zwykłej budowy o niezwykle przenikliwych oczach. Zamknął starannie drzwi i zapukał w nie 5 razy z dłuższą przerwą po 2 i 4 razie <Może mi ktoś to rozrysować?>. Gdy to uczynił ponownie usłyszałam jak zamykają drzwi, lecz tym razem tylko 1 zamek i to tylko jeden raz ((Gdyby zamknęli dwa razy, to byłyby już dwa zamki.)). Mężczyzna okrążył mnie, ((niczym sęp niewinną ofiarę. A tak na poważnie, to po cholerę ją okrążał? Nie mógł po prostu podejść?))  i stanął naprzeciw mojego jedynego przyjaciela w tym pomieszczeniu <*jednego z wielu przyjaciół. Ustaliłyśmy wcześniej, że drzwi liczymy jako tłum>. W ręku trzymał jakiś plik kartek i coś tam sprawdzał. W końcu raczył na mnie łaskawie spojrzeć. <Lekarz przyszedł stać i ignorować pacjentkę, po czym robi jej łaskę, że się nią zainteresuje? Ani chybi, to Polska>

- Jak się nazywasz?

-Czy to pytanie jest podchwytliwe?- zapytałam sarkastycznie ((W jaki sposób pytanie o imię może być podchwytliwe?)). <- Nie, nie jest. – odparł mężczyzna i podsunął mi pod nos jakąś zabazgraną kartkę. Przyjrzałam jej się, ale niczego nie potrafiłam odczytać. – Ktoś, kto prowadzi twoją kartotekę chyba nigdy nie widział długopisu. – wyjaśnił krótko> On tylko spojrzał na mnie poważnie i powtórzył pytanie.

- Jak się nazywasz?

-Nazywam się Moon. Moon Bluesky. <Mr. Blue Sky, please tell us why | You had to hide away | For so long where did we go wrong *nuci pod nosem* > ((Nazywam się  Księżyc. Księżyc Niebieskieniebo.)) <A ja Błąd. James Błąd.>

-Ile masz lat? <Ta teoria o zabazgranej karcie pacjenta nabiera sensu O.O> ((Może on nie umie czytać))

-18 prawie 19<.>

-Kiedy skończysz 19 lat?

-Za miesiąc((,)) dokładnie 12 lipca o godzinie 3.29 nad ranem.

-Masz jakąś rodzinę?

-Nie. A nawet jeśli mam<,> to nic o niej nie wiem. <Rodzice pieczołowicie utrzymywali istnienie reszty rodziny w tajemnicy. Chyba nie chcieli się mną chwalić.> ((Nigdy nie mogłam tego zrozumieć. Jako merysójka powinnam być chlubą mej rodziny!))

-Co się stało z twoimi rodzicami?

-((Zamordowały ich wściekłe przecinki)) Zabiłam ich- odpowiedziałam jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Doktorek <Ileż szacunku w tym słowie> spojrzał na mnie dziwnie i kontynuował przesłuchanie.

-Dlaczego to zrobiłaś?

-Denerwowali mnie. Ciągle mieli do mnie wąty ((kazali sprzątać pokój, zmywać naczynia i wracać przed północą. No święty by nie wytrzymał)) <A nie lepiej „pretensje”? Nie wszyscy, którzy to czytają mają czas i ochotę na szukanie w słowniku slangu>. Nienawidziłam ich odkąd skończyłam 10 lat. W końcu powiedziałam dość. I tyle. ((W końcu nie mieli prawa wymagać bym się uczyła! A nie, czekaj))

-Wiesz, że zabijanie kogoś nie było najlepszym wyjściem?

-((Jak to?! To można było to rozwiązać inaczej?!)) Dlaczego?

-Ludzie teraz uważają cię za niebezpieczną ((Niemożliwe!)). Sądzą, że możesz im zrobić krzywdę lub((,)) co gorsza((,)) zabić. <Tak. Mordercy tak robią> Dlatego te wszystkie zamki i kaftany. Gdybyś nie zabiła tych ludzi, żyłabyś normalnie!

-Gówno prawda! < - Język, młoda damo! – zakrzyknęła Apo, która nagle uwrażliwiła się na słowa powszechnie uważane za wulgarne.> Gdybym ich nie zabiła pewnie bym stawała przy kolejnej próbie samobójczej jak moja koleżanka!- krzyknęłam. Byłam cholernie wściekła. Co on mógł wiedzieć?! Nic!((!!11oneone!!)) <Jest psychiatrą, faktycznie nie może nic wiedzieć> - ona...była zbyt słaba by zabić swoivh <Moy tovarishch!> rodziców. Zbyt ich kochała. Dlatego już prawie 4 razy próbowała się zabić! ((Czy tylko ja nie widzę tu związku?)) <Kocha rodziców tak mocno, że zamiast ich zabić próbuje zabić siebie. Proste? Proste>

Mężczyzna patrzył na mnie jakbym była dziwnym okazem czegoś niezanego <*wertuje słownik* Hm?>, dziwnego. Tak<,> tak wiem co się zaraz zacznie. Jesteśmy tu żeby ci pomóc i takie tam duperele. Nie wierzę w to ((Kłamio!! One kłamio!!)). Przez 5 lat chodziłam do psychologa i jedyne do czego się przyczynił to do tego, że miałam większą przyjemność podrzynając mu gardło. <Co tylko podkreśla twoją niewinność. Ta odsiadka to jakieś nieporozumienie> ((Skandal! Prowokacja!))

-Za dwie godziny jest obiad. Ktoś ci go tu przynieście <Ta konstrukcja istnieje...>. Jeśli przez następne 48 godzin będziesz zachowywać się normalnie usuniemy kaftan bezpieczeństwa. Jeśli po następnych 24 godzinach nadal będziesz w miarę normalna, przeniesiemy cię di <*do> zwykłego pokoju.

-A co jeśli nie dostosuję się do żadnej z tych rzeczy?- ciemno-włosy <i przenikliwo-oki> podszedł do mnie i przykucnął<,> by być na równi ze mną.

-Wtedy będziesz tu gnić tak długo, aż w końcu zdechniesz i będziemy się cieszyć, że jest o jednego wariata mniej ((Wow. Ale z niego badass. O ile zakład, że ałtorka zrobi z niego wrednego chuja znęcającego się nad biednymi merysójkami?))- wysyczał mi prosto w twarz. <O.O Jekyll i Hyde?!> ((Apo, nie profanuj. To genialna książka!))  Już miał wychodzić kiedy nasunęło mi się jeszcze jedno pytanie.

-A czy jeżeli się zastosuję do tych poleceń to czy zobaczę Mili?

-Chodzi ci o tą ((*tę!)) dziewczynę z fioletowymi włosami, która z tobą przyjechała?- skinęłam głową<,> by potwierdzić jego słowa.- jeśli ona też się do tych poleceń zastosuję <Doktorze, pan do niczego się nie musi zastosowywać. To pan tu dyktuje warunki.> ((i wypluje wszystkie przecinki)) to owszem, jest taka możliwość.

-Właśnie! Jak ja mam jeść<,> mając to coś na sobie?

-((Niektórzy ludzie nie mają rąk i radzą sobie nogami. Nauczysz się)) Osoba, która przyniesie ci jedzienie <*gaworzenie do dziecka mode:on*> nakarmi cię.- powiedział<,> po czym wyszedł z izolatki i trzasnął drzwiami.

I znowu mnie zamknęli. Eh... Trudno<,> trzeba przeżyć. Miejmy nadzieję, że chociaż jedzenie będzie w miarę jadalne.

Po godzinie (równiusieńko po godzinie) <A liczyłaś sekundy, że wiesz, że to równo godzina?> ((Nie ma co robić, więc liczy)) <To ona do 3600. doliczy bez zgubienia rytmu? *^*>  ktoś zaczął się szarpać z zamkami. Tak wcześnie obiad? Przecież miał być dopiero za godzinę ((A to wredni kłamcy))... Nie<*bez spacji>ważne przynajmniej się najem. Siedziałam nadal na środku pokoju<,> wyczekując aż ktoś w końcu otworzy te przeklęte drzwi. Tak<,> tak. Już są przeklęte<,> a nie kochane ((Co one ci zrobiły, ty zwyrolu!)). <Śpieszmy się kochać drzwi, tak szybko... dają się znienawidzić>

Do pomieszczenia wszedł mężczyzna. W sumie, może nawet chłopak. W każdym bądź razie ((*zgrzyta zębami*))  był płci przeciwnej i....<..... Dramatyzm mierzymy w kropkach> przyniósł jedzenie! Już go lubię<.>

Osobnik wyglądał na mniej więcej mój wiek, maksimum rok starszy ((Mam rozumieć, że jakiś dwudziestolatek pracuje w psychiatryku? W psychiatryku, w którym siedzi laska, która zamordowała 30 ludzi? Rozumiem, miała kaftan bezpieczeństwa, no ale…)). Miał gęste<,> brązowe włosy ułożone w artystyczny nieład. Miał ciepłe i miłe<,> piwne oczy (widać, że był tu nowy ((Wnioskujesz po kolorze oczu???)) <E-e. Jeszcze mu dobrze z tych ślepi patrzało>). Miał delikatnie opaloną skórę, ale na pewno bardziej niż ja, która rzadko wychodziła z domu przez te wakacje. Miał wyraźnie zarysowane kości policzkowe co pewnie w innej sytuacji dodałoby mu atrakcyjności. <Taki to z niego człowiek. Głownie miał i nigdy nie był. Materialista, ot co!> ((Dawno nie czytałam tak złego opisu…))

Postawił tackę z jedzeniem na ziemi i podszedł do drzwi. Wrócił razem z krzesłem ((Drzwi mu podały to krzesło? Może one faktycznie żyją)). Pewnie dla siebie. Nic nowego.

On również zapukał w ten charakterystyczny sposób. Usiadł na krześle i siedział. Patrzyłam się na niego jak na idiotę. No co?! Nogami mam to zjeść ((Jak już wspominałam, niektórzy sobie tak radzą))? Siedzi sobie i patrzy. A może on też jest takie porąbany jak (podobno) ja. <Dlatego tu pracuje. Nikt normalny nie wytrzymałby.>

-Jak się nazywasz?- zapytał. Ludzieee<eeeeee...> zaś to samo? Dajcie mi jeść! Mam nadzieję, że to co mi przynieśli ((Przynieśli? To tam jeszcze ktoś jest? )) <Owszem. Drzwi są.> to jest chociaż w małym stopniu jadalne<.>

-Moon. A ty?

-Christopher. Dla przyjaciół Chris. Ładne imię<.>

-Dziękuję twoje też. Mam jeść nogami((,)) czy co?

- Nie.

<Dwie kartonowe postaci zaczynają rozmawiać... To brzmi jak początek smutnego dowcipu ;-; >

Wstał i podniósł mnie<,> sadzając na krześle.

- Ej((,)) ja mam nogi!

On tylko spojrzał na mnie groźnie (albo się pprzynajmniej starał <jąkasz się – zadziałało>) i kontynuował to coś ((Co kontynuował? Wstawanie, podnoszenie ciebie, czy groźne patrzenie?)) <Wszystko na raz i każde z osobna>. Gdy już mnie usadził<,> wstał ((Ale jak to wstał? On cię podsadzał na krzesło, na którym siedział?? Wtf?)) i wziął tackę. Z niej zabrał tylko talerz z czymś przypominającym zupę i mnie nią nakarmił ((Czyli jedną ręką trzymał tackę, drugą talerz z zupą i trzecią cię karmił. Dobrze zrozumiałam?)). Następnie próbował we mnie wcisnąć jakieś tabletki ((Nie odkładając tacy, ani talerza. Czyli znowu używał trzeciej ręki. Praktyczne)). Wyrywałam się i zaciskałam usta z całej siły ale i tak<,> i tak jakimś cudem połknęłam te cholerne tabletki. Następnie wstał, wziął tacę<,którą miał już w rękach jeśli wierzyć narracji> ((Przełożył ją do trzeciej ręki)) i krzesło i sobie poszedł. Ludzie! I co na ziemi mam spać ((Na to wygląda. Chyba, że potrafisz spać na ścianie))?! Trafiłam tu tylko dlatego<,> że lubię podrzynać gardła innym ludziom?! To jest jakieś porombane ((omomom))! <Racja. Za upodobanie do podrzynania gardeł to idzie się do więzienia na dożywocie> ((Lub na  krzesło elektryczne. Zależy gdzie dzieje się akcja))

Czułam się coraz bardziej śpiąca. To pewnie przez te pigułki, które musiałam wziąść< {*} > ((*dostaje ataku histerii*)). Po chwili oczy same mi się zamknęły i zasnęłam... <Jako prawilna merysójka na koniec rozdziału. Schemat.>